Beste familie en vrienden van Anneke en Jackson,

Van 21 juli t/m 11 augustus zijn mijn vriend Lars en ik bij Anneke en Jackson in Kailua Kona, Hawaii geweest.
Het was niet alleen erg leuk om Anneke en Jackson en Hope weer te zien, het was ook indrukwekkend om te zien waar ze wonen. Het leven op de campus is toch anders dan ik me had voorgesteld. Daarom wil ik graag mijn ervaringen met jullie delen.

Toen Anneke en Jackson in Nederland waren, hebben ze mij en Lars uitgenodigd om naar de campus in Hawaii te komen. Dit hebben we serieus in overweging gebracht omdat we zelf aan het overwegen zijn om een studie te volgen bij Jeugd met een Opdracht. Na veel bidden hebben we twee weken voor vertrek de knoop doorgehakt en zijn in vertrouwen naar Hawaii vertrokken. We konden meehelpen in een project van JmeO, Kona Summer Surge genaamd. Hierdoor konden we gratis op de campus verblijven en kregen we de kans om veel mensen te ontmoeten.

Anneke en Jackson hebben ons hun woonplaats laten zien. We hebben gezien hoe Kona er uit ziet, en hoe het is om te leven op de campus in Hawaii. Het eerste wat mij opviel is dat alles heuvel op, of heuvel af is. Hawaii is namelijk een vulkaaneiland, ontstaan uit 5 vulkanen. Het eiland bestaat dus uit bergen en heuvels. De kust is het laagste punt van het eiland, de rest is allemaal heuvel opwaarts. Dus ook de campus. Een voorbeeld: Als ik van mijn kamer (het hoogste punt van de campus), naar Anneke haar kantoor liep (het laagste punt van de campus), was ik 10 minuten aan het lopen, heuvel afwaarts.Terug duurt 5 minuten langer, omdat het heuvel opwaarts is.
De eerste week zijn we niet van de campus gekomen. Dit was ook niet nodig omdat voor ons alle nodige voorzieningen aanwezig waren. We hadden werk, eten, een slaapplaats en een goede koffiebar. Maar na een week wilden we toch wat meer van de omgeving zien, en zijn de stad ingegaan: Kailua. Al snel kwamen we er achter dat het vervoer hier anders is dan in Europa. We zagen een man wild rennen en schreewen: ‘Stop de bus, stop de bus!’. Mijn eerste gedachte was dat hij toch kon wachten op de volgende bus. Maar later dacht ik wel anders. Er is namelijk maar 1 bus, niemand weet waar en hoe laat deze vertrekt en stopt en hij gaat ongeveer twee keer per dag. Dit is het enige openbaar vervoer.
Van de Campus naar de stad lopen, langs de weg (er is geen stoep of fietspad), duurt ongeveer 20 minuten. In de stad is het erg toeristisch dus er zijn alleen restaurants en souvenir winkels. De dichtsbijzijnde supermarkt is 40 minuten lopen. Eerst heuvel af, dan een lang stuk heuvel op. Terug lopen met de boodschappen is eigenlijk niet te doen. Ik vroeg Anneke hoe zij en Jackson dit doen. Ze legde me uit dat ze hiervoor de auto lenen van vrienden op de campus. Maar na twee jaar wordt de drempel steeds hoger om elke keer een beroep op hen te doen. Boodschappen doen ze pas als het echt hard nodig is.
Nu ik heb gezien hoe het vervoer is op het eiland, begrijp ik dat Anneke en Jackson hard verlangen naar een auto. Ze bidden hier vurig voor, maar hebben hiervoor een financieel wonder nodig.
Ik wil u ook aanmoedigen om hiervoor te bidden. Mocht u het op uw hart hebben om hiervoor een speciale donatie te doen, vermeld dan dat de donatie speciaal voor de auto is.

Het apartement van Anneke en Jackson is heel knus. Ze hebben 1 kamer met keuken, een badkamertje met toilet en een soort vide. De vide is een lage ruimte onder het dak. Je kunt hier niet staan. De vide wordt nu nog in beslag genomen door spullen van anderen, maar zodra dit weg is kan het bed naar boven, en wordt de kamer een heuze woonkamer. Er is dan ook meer ruimte voor Hope haar bedje. Hope haar ‘kamertje’ is nu de ruimte onder de trap.
Het eten op de campus is zorgvuldig samen gesteld, maar na een week kon ik het patroon al goed herkennen. Het eten smaakt altijd goed, maar na een tijdje gaat dit patroon toch vervelen, en is het wel eens fijn dit te doorbreken door zelf een maaltijd te koken. Koken op gas is niet toegestaan. Anneke en Jackson hebben twee electrische pannen. Wat af en toe heel handig is. Zeker voor het koken van hapjes voor Hope.
Het eten is altijd vroeg voor mijn Hollandse begrippen. Kom je te laat, dan is het eten al opgeruimd. Het is dus van belang om op tijd te zijn. De drukte vermijden kan bijna niet. Er is op de campus maar een plek om het eten te halen, en iedereen moet op dezelfde tijd eten. Je kunt je dus misschien voorstellen dat als er 900 man op het zelfde punt en tijdstip komen eten, het vrij druk is.
Sommige mensen kiezen er dan ook voor hun eten op hun kamer op te eten. Aan de andere kant heeft deze drukte ook wel iets. Je kunt altijd bij iemand aanschuiven en een praatje maken. Op deze manier heb ik veel mensen ontmoet.
Anneke vertelde mij dat, zeker met Hope, op een werkdag ze graag haar avondeten thuis eet. Na een drukke werkdag is het toch lekker om samen met het gezin rustig te eten.

Lars en ik hebben de werkplekken van Anneke en Jackson mogen bekijken.
Jackson heeft Lars meegomen naar de ‘Foodmachine’ en boerderij, Anneke heeft mij uitgenodigd in haar kantoor.
In de nieuwsbrief van februari stond een stukje over de ‘Foodmachine’:
“Het betreft een technologie waarbij akkerbouw plaatsvindt op ‘waterbedden’, waarbij het water uit een vistank komt. De vissen bevruchten het water en dat de groenten sneller en groter groeien. Het is helemaal natuurlijk en er zijn geen chimicaliën bij nodig.”
Het zien van dit apparaat heeft Lars geïnspireerd om met Jackson mee te gaan naar Nigeria in Januari.
Anneke heeft haar eigen kantoorruimte. Dit is ideaal, omdat ze Hope Shekinah mee naar haar werk kan nemen, en dus geen oppas nodig heeft. Anneke is op dit moment persoonlijk assistent van Darlene Cunningham en sinds kort ook van Loren Cunningham. Zij zijn de oprichters van JmeO.
Anneke heeft mij voorgesteld aan Darlene, en Darlene heeft ook haar verhaal verteld bij een van de avonden van de Summer Surge. Het was indrukwekkend hoe ze begon als zuster, Loren trouwde die een droom had van golven van jonge mensen over de wereld die het evangelie versprijden, en nu samen aan het hoofd staan van een inmiddels wereldwijde organisatie. JmeO is inmiddels gevestigd in meer dan 180 landen en heeft meer dan 18,000 medewerkers, studenten niet meegeteld.

Ik heb enorm genoten van de Ndecheck’s. Wat mij het meeste doet is te zien hoe de liefde van God door hen heen straalt. Ze houden ontzetten veel van God en van elkaar. Hope is daar het stralende voorbeeld van. Ze is heel vrolijk en een echte avonturier, net als haar ouders. Ze groeit heel hard. Terwijl we daar waren zagen we dat ze leerde om zelfstandig achter haar loopwagentje te lopen. Ook heeft ze haar manier van vertellen dat ze van iemand houd: ze kijkt de persoon lachend aan en houd haar hoofd schuin. Als papa of mama zegt dat ze van haar houden, dan zegt Hope het op haar manier terug.

Nu ik terug ben in Europa, merk ik hoe anders het leven op de campus is. Iedereen op de campus is Christen, wil meer weten over God en heeft een levende relatie met Hem. Er wordt volop over gesproken, en openbaar gebeden voor elkaar. Wanneer ik een gesprek had met iemand, kon de ander plots zeggen: ‘Dat is iets om voor te bidden. Laten we het meteen doen.’ Ook bij het weg gaan wilde alle mensen met wie we een goede band opgebouwd hadden voor ons bidden. Dat voelde net als afscheids kado’s. Ik voelde me zo gezegend in het vliegtuig!
Het was voor mij heel bemoedigend om te zien hoe enthousiast iedereen daar is voor God. Dat God een levende God is, die echt een relatie met mij wil. Hij wil dat ik bid. Hij wil zijn kinderen kennen, en Hij wil gekend worden. Ik heb geleerd dat bidden echt werkt. Ook kreeg ik een bijzondere bevstiging. Lars en ik waren op een avond na het werk naar het strand gegaan. Ik stond alleen met mijn voeten in de zee en bad tot Jezus. Ik bad vol vuur dat ik Hem kennen wil, en op het moment dat ik het gevoel had dat ik barste van verlangen, sprong recht voor mijn neus, op geen 2 meter afstand een vis recht omhoog, hoger dan ik ben, en lande weer op dezelfde plek. Ik schrok, maar vond het ook een teken. Een teken dat mijn gebed gehoord werd. Ik hoop ook u hiermee te bemoedigen.

Ik wil u vragen te blijven bidden voor Anneke, Jackson en Hope Shekinah, en hun werk.

Mocht u vragen hebben naar aanleiding van de tekst, dan kunt u contact opnemen met het thuisfront, of de familie Ndecheck zelf.

Fleur (Thuisfront comissie)

[Show as slideshow]

Hawaii:
“Hawaï of Hawaii is de vijftigste staat van de staten van de Verenigde Staten. De hoofdstad is Honolulu. De staat bestaat uit 137 vulkanische eilanden (waarvan de meeste klein en onbewoond) in het midden van de Stille Oceaan, waarvan de belangrijkste worden gevormd door de Hawaïaanse eilanden, een archipel met 19 eilanden. Er zijn 8 grote eilanden; van west naar naar oost: Niihau, Kauai, Oahu, Molokai, Lanai, Kaho’olawe, Maui en Hawaii (het grootste eiland.” (bron: Wikipedia)
Anneke en Jackson wonen op het grootste eiland, bekend als ‘the big island’. De omgeving heet Kona, de plaats heet Kailua Kona.

Summer Surge:
Door grote groei van de campus, moeten er nieuwe gebouwen komen. Omdat bij JmeO alleen vrijwilligers werken, worden de nieuwe gebouwen tot stand gebracht door vrijwilligers, geld- en materiaaldonaties. De Summer Surgers krijgen gratis eten en verblijf als vergoeding voor hun werk.Een werkweek duurt  4 dagen  van 12 uur per dag. Daarnaast zijn er exclusief voor de Surgers activiteiten georganiseerd, zoals dagtrips op het eiland en missie gerichte studies en getuigenissen.

JmeO Kona heeft nog veel vrijwilligers nodig om deze gebouwen op korte termijn tot stand te brengen. Mocht u geïnteresseerd zijn, dan raad ik u van harte aan om een kijkje te nemen op de website: www.konasummersurge.com

Summer Surge Promotie filmpje